In deze editie van “in gesprek met” vertelt gecertificeerd internationaal jurylid en danstrainer Euvgenia Parakhina over wat dans voor haar betekent en hoe de pandemie het ritme in haar leven heeft veranderd. Met haar ervaring, werklust en leergierigheid draaien haar lessen gewoon door. Hoe zorgt zij ervoor dat haar danskoppels gemotiveerd blijven en waar haalt ze haar inspiratie vandaan? Je leest het hier!
De COVID-pandemie heeft laten zien hoe belangrijk de kunst- en cultuursector en de entertainmentbranche eigenlijk zijn voor het mentale welzijn van- en de verbondenheid tussen mensen. Tegelijkertijd hebben juist deze sectoren vele tegenslagen ervaren. Om jullie lezers een hart onder de riem te steken en te blijven inspireren, gaan we in onze rubriek “in gesprek met” op zoek naar inspirerende professionals die een podium verdienen om hun ideeën te delen. Hiermee hoopt DANSWinkel iedereen te motiveren om niet alleen fysiek, maar ook als gehele sector in beweging te blijven.
Euvgenia Parakhina:
“Dans is mijn leven, mijn adem en mijn geluk. Als ik dans voel ik mij mens.”
Euvgenia parakhina is een bekend gezicht op de Nederlandse TV, dankzij programma’s als So You Think You can Dance, Dance Dance Dance en Dancing with the Stars.
In 1990 vertrok zij voor het eerst vanuit Rusland naar Nederland. Als student aan het Conservatorium in Moskou kreeg ze de kans om stage te lopen bij de Efteling.
Samen met haar Nederlandse danspartner heeft ze maar liefst acht kampioenstitels behaald, zowel tijdens Europese als wereldkampioenschappen. Tegenwoordig traint Euvgenia wedstrijdparen en is ze gecertificeerd internationaal jurylid.
Hoe ben je met dans in aanraking gekomen?
“Ik ben onverwachts terecht gekomen in de danswereld. Rond mijn 14e was ik op kamp, waar één van de begeleiders een dans liet zien tijdens een concert. Ik werd op slag verliefd op dansen en dacht: dat wil ik ook, hoe dan ook.
Twee meisjes van mijn school gingen op stijldans les. Hoewel ik hier nog nooit van had gehoord, besloot ik om samen met mijn klasgenootjes danslessen te gaan volgen. In Rusland beginnen kinderen serieus met dansen als ze 5 tot 6 jaar zijn. Ik was 14. Het voordeel was dat ik heel sportief was en al een goede coördinatie had. Dankzij mijn muziekopleiding was ik ook muzikaal. Verder moest ik vanaf nul beginnen, want ik had geen dans postuur, niks.”
“Ik heb mijn hele leven lang het gevoel gehad dat ik van alles moest inhalen, omdat ik zo laat was begonnen met dansen.”
“Destijds besefte ik het natuurlijk niet, maar dat was het begin van mijn danscarrière. Ik kwam iets tegen waar ik zoveel liefde en passie voor heb dat het de rest aan de kant schuift. Dans is mijn leven, mijn adem en mijn geluk. Ik word er blij van. Als ik dans voel ik mij mens.”
Wat heeft jou naar Nederland gebracht?
“Als student aan het Conservatorium in Moskou kreeg ik de kans om mee te doen aan een uitwisselingsprogramma. Na een succesvolle auditie bij de Efteling kon ik daar stage gaan lopen. De studenten van onze universiteit verzorgden voor 5 jaar lang het entertainment van de Efteling, van de rode schoentjes tot aan de dames bij de Fata Morgana. Dit was mijn eerste ontmoeting met Nederland.
Toen ik net was doorgebroken in Moskou met Latin dansen, vertrok mijn danspartner naar Amerika. Ik ging terug naar Nederland en leerde hier een goede, nieuwe danspartner kennen.” Na twee maanden trainen dansten ze hun eerste wedstrijd in Parijs en eindigden ze bij de eerste twaalf. “Sindsdien ben ik niet meer weggegaan uit Nederland.”
Wat is jouw droom voor de Latin- en Ballroom Scene in Nederland?
“Mijn droom is dat Latin en Ballroom meer bekendheid krijgt en gewaardeerd wordt in Nederland. Er wordt onderschat hoe moeilijk het is. Men ziet niet hoeveel mentale- en fysieke kracht dansers nodig hebben. Het is echt een topsport! Ik hoop dat iedereen in gaat zien hoe knap en gaaf het eigenlijk is om Latin en Ballroom te kunnen dansen!”
Je geeft aan dat je inmiddels ‘gepensioneerd’ bent voor het meedoen aan de wedstrijden en dat je gediplomeerd internationaal jurylid bent geworden. Wat voor effect heeft de pandemie gehad op jouw dagelijks leven?
“Ik moet zeggen dat ik het heel lastig vond om om te schakelen. Mijn hele agenda en planning waren opeens gewist. De eerste week heb ik veel uit kunnen rusten, waardoor er een stukje stress van mijn schouders afviel. Ik dacht dat we na twee à drie weken alles wel weer konden oppakken, maar dat was niet het geval.”
Daarnaast geef je lessen aan wedstrijdkoppels, jong en oud. Hoe heb je de schakel ervaren naar het online lesgeven?
“Dansers zijn zo gewend aan persoonlijk contact in de danslessen. In een les geef je informatie, je kijkt naar de mensen en je corrigeert ze. Online kijk je naar de camera en krijg je amper iets terug. In het begin was het zeer onprettig. Ik hield vol, omdat ik in mijn hoofd hield: het is tijdelijk.
Ik merkte dat veel kinderen stopten met dansen, omdat er geen regelmaat meer was. Ze wilden liever buiten spelen dan voor de camera zitten, wat ik ook wel weer begrijp. Senioren koppels vinden het eveneens lekker om na het eten te relaxen met een wijntje in de tuin, in plaats van te dansen. Onder de koppels die nog blijven dansen, merk ik dat er soms wat meer motivatie is en soms wat minder.”
Dit bericht bekijken op Instagram
Hoe zorg je ervoor dat de motivatie bij jou en je leerlingen toch zo hoog mogelijk blijft?
“Ik ga op zoek naar nieuwe informatie om dansers te stimuleren. Ik laat ze niet de hele les lang één figuurtje uitwerken, maar ik wil ze informatie geven waarvan ze denken: dat is leuk, waarom weten wij dat niet, waarom heb je dat niet eerder verteld? Dit noem ik ook wel ‘geheimen van topdansers op dit moment’. Deze geheimen geef ik door aan mijn danskoppels. Op deze manier houd ik dansen interessant en inspirerend.”
“Normaal gesproken delen topdansers hun geheimen niet, want ze denken: bekijk het maar, dat is ons geheim, hiermee winnen we. Nu deelt de danswereld alles met elkaar. Dat is prachtig!”
“Voor de pandemie leefden wij van wedstrijd naar wedstrijd toe. Alles moest snel gebeuren en snel opgelost worden, omdat de volgende wedstrijd weer voor de deur stond. Dan is er nooit de tijd om de techniek echt diep in te duiken met de koppels. Nu is er alle tijd om dingen te begrijpen, uit te zoeken en te verbeteren.
Met online danslessen moet je opnieuw gaan nadenken over de juiste manier om informatie over te brengen naar mensen die aan de andere kant van een camera staan. Lessen online zijn heel anders: ‘Willen jullie het even van de rechterkant laten zien? En nu aan de linkerkant’, maar het werkt wel. Ik merk dat ik hierdoor zelf ook beter ben geworden als lerares.
Dansers waarderen dat ik mijn lessen extra goed voorbereid en speciale thema’s uitzoek. Senioren koppels sturen mij filmpjes waarin ze hun vooruitgang laten zien. Zij beseffen dat ze minder snel leren en minder flexibel zijn dan de jongere koppels, maar zijn zo blij als ze een stap vooruit hebben gezet. Je krijg veel feedback en dat is heel erg leuk!”
En waar haal je de inspiratie vandaan om de lessen zo intensief voor te bereiden?
“Ik breid mijn eigen kennis uit door zelf naar online lessen te kijken. Ook haal ik veel inspiratie uit online voorstellingen. Het Nationale Ballet, het Concertgebouw, het Birmingham Royal Ballet en het Scapino Ballet streamen veel voorstellingen en de voorbereidingen hierop. Dit vind ik super interessant! Door de pandemie is het toegankelijker geworden, want je kiest zelf waar en wanneer je wilt kijken. Bovendien is het allemaal beschikbaar voor kleine bedragen.
Toen ik geen les kon geven, ging ik veel buiten lopen. Het lichaam werkt natuurlijk heel anders tijdens het lopen als je het vergelijkt met dansen, dus je krijgt niet dezelfde voldoening. Toch doet het iets met je. Je ademt de buitenlucht in en bent omringd door natuur. Ik geniet ook van mijn omgeving tijdens het lopen. Iedere wandeling probeer ik een andere route te kiezen, zodat ik net wat andere huizen kan zien, net een ander bootje of net een andere boom.”
“Ik ben niet van het planken of yoga doen thuis. Dat is niet mijn manier. Mijn manier is juist lekker veel lopen buiten.”
Als je jouw dagelijks leven met een Ballroom of Latin dans zou vergelijken, welke stijl zou je voor de pandemie zijn?
“Ik was voor de eerste lockdown ieder weekend wel aan het jureren in het buitenland of masterclasses aan het geven door heel Nederland. Mijn weken bestonden uit lesgeven, vliegen en jureren. Voor mijn gevoel had een week 10 dagen in plaats van 7.”
“Voor de pandemie bestond mijn leven uit de Quickstep, Jive en Tango door elkaar en in een 20 keer sneller tempo dan normaal.”
De pandemie heeft het leven omgeschakeld naar een..
“Slowfox. In de Slowfox heb je een flow en accenten. Je hebt leuke momenten en minder leuke momenten, maar het is gelijkmatig en minder stressvol. De Slowfox is de allermoeilijkste en misschien wel belangrijkste dans, want het is bepalend voor je techniek en je begrip van dans. Het heeft een beheersing nodig van iedere beweging en je doet alles heel bewust. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik inderdaad kan zeggen dat ik in de mood van de Slowfox zit.”
Hoewel de pandemie in de eerste instantie onverwachts aankwam, heeft het ook voor veel nieuwe mogelijkheden gezorgd. “Ik ervaar de huidige situatie zoals het is. De extra tijd en ruimte gebruik ik om mezelf en mijn danslessen verder te ontwikkelen. Hiervoor doe ik zoveel mogelijk inspiratie op. Zowel uit het buiten zijn, als uit inspirerende streams, waar normaliter geen mogelijkheid tot was. Ik voel dat ik in een ritme zit, waarbij ik tijd heb om na te denken en dingen te doen die ik fijn vind.” Het leven in de Slowfox modus is misschien wel precies wat we even nodig hadden.
