Hoi dansliefhebbers,
Het is alweer ruim anderhalf jaar geleden, in juni 2013, dat mijn dansdocente een paar van haar dansleerlingen, waaronder mij, een berichtje stuurde. ‘Hebben jullie zin om mee te doen in een korte film, Intermezzo genaamd, als figurantes op spitzen?’ luidde de vraag. Het was vlak voor de zomervakantie. Die volgende dag had ik het laatste proefwerk van mijn toetsweek, voor de aanvang van zeven lange weken van vrije tijd. Ik moest een keuze maken: of na het luiden van de laatste schoolbel met mijn vriendengroep ijsjes eten en zwemmen onder de stralende zomerzon, of afreizen naar een verre stad om daar hopelijk even voor de camera te mogen staan. Toch twijfelde ik er niet aan dat mijn keus op de tweede activiteit zou vallen. De unieke kans om een professionele filmset van dichtbij mee te maken, kon ik gewoonweg niet laten schieten. Na twee uur lang vol onrust vragen over de geschiedenis van China beantwoord te hebben, kon het avontuur beginnen.
Op de set
Ik moet eerlijk bekennen dat dit alweer best lang geleden was. De details van de opnamedag herinner ik me daarom ook helemaal niet meer precies. Ik weet nog dat we aankwamen bij de set, hartelijk ontvangen werden en ons gingen omkleden en opmaken. De productieleidster vertelde ons over het verhaal van de film en welke rol wij daarin zouden gaan spelen. Op deze dag namen ze één scène op, die zich afspeelde gedurende een balletles. Mijn dansdocente was gecast voor een rol die heel goed bij haar paste, namelijk die van dansdocent. En heel verrassend, mijn dansgenootje en ik waren allebei dansleerlingen. We stonden op de achtergrond van het beeld en kregen de opdracht om zelfstandig zogenaamd een warming-up te doen. Over de enkele seconden beeldmateriaal die gecreëerd moesten worden, hebben we ongeveer de hele middag gedaan. Pas als je zoiets meemaakt, besef je hoeveel kanten er zitten aan het maken van film. Er was een volledig team van een filmmaker, geluidsman, visagist en natuurlijk de regisseur zelf aanwezig om alles in goede banen te leiden. De cast bestond uit een acteur, Erik van der Donk als opa Bram en een actrice, Carolien Spoor als kleindochter Roos. Beiden hebben al meegewerkt aan verschillende filmproducties en zijn dus ervaren in het vakgebied. Voor mij is wel duidelijk geworden dat als je een film opneemt, het hebben van geduld niet mag ontbreken. Dat geldt voor iedereen die bij het proces betrokken is. Telkens krijgen de acteurs namelijk nieuwe instructies, verandert de cameraman van positie, moet de beeld- of geluidskwaliteit aangepast worden en ga zo maar door. Als figurant wordt van je verwacht dat je geconcentreerd in je rol blijft, wat wel flink wat discipline vergde op de warme zomermiddag. Hoe dan ook, na een paar uur was Lotje tevreden en kregen we een pauze. Voor mijn dansgenootje en mij kwam het hoogtepunt hierna, toen we allebei gedurende een paar minuten individueel voor de camera mochten dansen. Ik vond het ene hele eer om dit mee te mogen maken en hoewel er van ons als figuranten niet heel veel terug te zien is (want zo gaat dat nu eenmaal en dat is volkomen begrijpelijk), mag het eindresultaat er zeker zijn! Ik vind het prachtig hoe regisseur Lotje een verhaal, dat heel sterk persoonlijk bij haar betrokken is, heeft verbeeld. Ik denk dat iedereen die een dierbare verloren heeft of erg mist, zich wel in de film kan herkennen. De sfeer die gecreëerd wordt met de pure, veelal verstilde beelden, de mooie muziek en het inlevingsvermogen van de acteurs, maakt de film van hoge kwaliteit. November 2014 ging Intermezzo in première en werd genomineerd voor Beste Debuut en Beste Cinematografie. Sinds enkele weken beschik ik nu ook over een exemplaar van de dvd. Onlangs sprak ik Lotje, over hoe zij het maken van de film beleefd heeft.
Intermezzo de film
Al vanaf jonge leeftijd was Lotje veel bezig met fotograferen en het vertellen van verhalen. Nadat ze klaar was met het afronden van haar middelbare school opleiding, wist ze zeker dat ze iets met deze passies wilde doen. Uiteindelijk heeft ze gekozen voor de opleiding audiovisuele media aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht, in plaats van de opleiding fotografie, omdat het maken van film haar een nog grotere uitdaging leek. De film Intermezzo is de derde in de rij van korte films die ze regisseerde. De synopsis vertoont grote overeenkomsten met gebeurtenissen uit haar eigen leven. Een paar jaar geleden stierf haar opa, met wie ze een bijzondere band had. Hij werkte als chirurg, maar zijn vrije tijd besteedde hij dolgraag aan zijn passie; de podiumkunsten. Zelf speelde hij piano en hij stimuleerde Lotje om door te gaan met toneelspelen. Toen ze besloot te stoppen, zei hij voor de grap: ‘ik ga niet dood voordat ik jou nog eens op de planken zie staan.’ Lotje is deze uitspraak nooit vergeten en wilde na zijn overlijden, iets voor hem terugdoen, zodat hij trots kon zijn op zijn kleindochter. Ze transformeerde de kunst van het theater in de kunst van de balletdans, haar persoonlijke favoriet en vertelt aan de hand daarvan het verhaal van haar en haar opa. Het was voor Lotje niet altijd gemakkelijk om aan de film te werken, omdat gedurende het proces vaak emoties opspeelden die haar blik vertroebelden. Toch is ze er zeker van dat ze met het aanwezige beeldmateriaal, geen betere film had kunnen maken. Aan de kijkers wil ze graag meegeven dat iedere persoon die zijn eigen podium beklimt, op welke manier dan ook, applaus verdient.
Ben je inmiddels nieuwsgierig geworden naar Intermezzo? Op de site kun je meer informatie vinden: . De dvd bestel je voor 8,95 euro exclusief verzendkosten, door naar [email protected] te mailen.
Veel dansplezier!
Groetjes, Heleen